Naukowcy z Australijskiego Instytutu Serca i Diabetologii Baker dokonali przełomu w leczeniu cukrzycy. Udało im się zregenerować komórki produkujące insulinę w trzustce, co może zmniejszyć potrzebę ciągłych zastrzyków insuliny. Osiągnięcie to wynika z przekształcenia komórek progenitorowych w trzustce, które zazwyczaj tworzą wyściółkę przewodów trzustkowych, w komórki podobne do tych, które naturalnie produkują insulinę.
W badaniu wykorzystano dwa leki, GSK126 i Tazemetostat, już zatwierdzone przez FDA do leczenia nowotworów. Działają one na enzym EZH2 w ludzkich tkankach, który kontroluje rozwój komórek. Zastosowanie tych leków pozwoliło na „zdjęcie hamulców” nałożonych przez EZH2, umożliwiając komórkom progenitorowym rozwój w kierunku komórek produkujących insulinę.
Te nowo wytworzone komórki potrafią wykrywać poziom glukozy we krwi i odpowiednio dostosowywać produkcję insuliny, podobnie jak naturalne komórki beta. Jest to kluczowe w przypadku cukrzycy typu 1, gdzie układ odpornościowy niszczy naturalnie występujące komórki produkujące insulinę, co wymaga regularnego wstrzykiwania insuliny.
Badania przeprowadzone na próbkach tkankowych pochodzących od osób z cukrzycą typu 1 w różnym wieku oraz od osoby bez cukrzycy pokazały, że metoda może być skuteczna niezależnie od wieku pacjenta. Co więcej, zauważono, że produkcja insuliny wracała do normy już po 48 godzinach od zastosowania leczenia.
Odkrycie to otwiera nowe możliwości w leczeniu cukrzycy, która dotyka około 422 milionów ludzi na całym świecie. Obecnie pacjenci muszą ręcznie kontrolować i zarządzać poziomem cukru we krwi. Choć badanie jest jeszcze we wczesnej fazie i konieczne są dalsze testy kliniczne, jest to obiecująca metoda na przywrócenie funkcji, które cukrzyca odbiera.
Naukowcy pracują również nad innymi obiecującymi metodami leczenia, w tym nad nowymi rodzajami leków i sposobami ochrony pierwotnych komórek produkujących insulinę przed zniszczeniem. Sam El-Osta, epigenetyk z Instytutu Baker, podkreśla, że ta metoda regeneracyjna stanowi istotny krok w kierunku rozwoju klinicznego.
Źródło: Nature
