Skip to main content

Badania przeprowadzone na wolno żyjących wilkach w Parku Narodowym Yellowstone ujawniły niezwykły wpływ pasożyta Toxoplasma gondii na ich zachowanie. Pasożyt ten, znany głównie z zarażania kotów, może prowadzić do zmian w zachowaniu u wielu ciepłokrwistych gatunków, w tym ludzi, wywołując chorobę zwaną toksoplazmozą. Choć u człowieka infekcja często przebiega bezobjawowo, w świecie dzikich zwierząt jej konsekwencje mogą być znaczące.

Analiza danych zebranych przez blisko 27 lat oraz badania krwi 229 wilków wykazały, że zarażone osobniki są aż 46 razy bardziej skłonne do zostania przywódcami watah. Pasożyt zdaje się zwiększać poziom testosteronu u zarażonych wilków, co może prowadzić do wzrostu agresji i dominacji – cech kluczowych dla lidera stada. To odkrycie rzuca nowe światło na złożoność interakcji międzygatunkowych i wpływ mikroorganizmów na ekosystemy.

Zarażone wilki częściej opuszczają swoje grupy w poszukiwaniu nowych terytoriów, a samce zainfekowane T. gondii mają 50% szans na opuszczenie watahy w ciągu sześciu miesięcy, w porównaniu do typowych 21 miesięcy u osobników niezarażonych. Podobnie, zainfekowane samice mają 25% szansę na opuszczenie grupy w ciągu 30 miesięcy, w przeciwieństwie do 48 miesięcy u zdrowych wilków.

Pasożyt ten nie tylko wpływa na indywidualne zachowanie wilków, ale może również zmieniać dynamikę całego stada. Przywódcy, będący nosicielami T. gondii, mogą nieświadomie kierować całą grupę w stronę większego ryzyka zarażenia, tworząc swoisty cykl wzajemnych zakażeń. To wskazuje na nieoceniony wpływ mikroskopijnych organizmów na decyzje grupowe, biologię populacji i ekologię.

Niniejsze badanie podkreśla konieczność uwzględniania wpływu infekcji pasożytniczych w przyszłych badaniach nad dziką fauną, aby lepiej zrozumieć ich skutki dla poszczególnych osobników, grup, populacji oraz procesów ekosystemowych. Odkrycia te, opublikowane w czasopiśmie Communications Biology, otwierają nowe perspektywy na złożone powiązania między organizmami żyjącymi na naszej planecie.

Źródło: Communications Biology