Naukowcy od dawna fascynują się Plutonem, a zwłaszcza jego charakterystyczną cechą w kształcie serca znaną jako Region Tombaugh. Najnowsze badania przeprowadzone przez Uniwersytet w Bernie w Szwajcarii oraz Uniwersytet Arizony dostarczają przekonującego wyjaśnienia tej niezwykłej cechy geologicznej. Według ich studium opublikowanego w „Nature Astronomy”, serce Plutona mogło powstać w wyniku ogromnego zderzenia z ciałem planetarnym o szerokości około 400 mil.
Ten scenariusz zderzenia, żartobliwie nazwany „splat” przez badaczy, sugeruje, że kolizja była na tyle znacząca, że nie tylko stworzyła krater, ale również doprowadziła do powstania charakterystycznej, sercowatej formy z lodu, która jest dzisiaj wizytówką Plutona. W przeciwieństwie do wcześniejszych teorii, które zakładały istnienie głębokiego podpowierzchniowego oceanu pod Plutonem, aby wyjaśnić jego cechy geologiczne, nowy model sugeruje, że taki ocean może być płytszy niż przypuszczano, a być może w ogóle nie istnieje.
Symulacje przeprowadzone przez badaczy odpowiadają obserwacjom wykonanym przez sondę New Horizons NASA, która przeleciała obok Plutona w 2015 roku. Naukowcy skupili się szczególnie na zachodniej połowie Regionu Tombaugh, znanego jako Sputnik Planitia, basenu wypełnionego głównie lodem azotowym, znajdującego się około 2,5 mili niżej niż otoczenie. Ten basen, według badania, powstał szybko po impakcie ze względu na swoje niższe położenie, co ułatwiło akumulację lodu azotowego.
Odkrycia te nie tylko rzucają światło na przeszłość Plutona, ale także mają implikacje dla naszego rozumienia innych obiektów w Pasie Kuipera, który składa się z lodowych ciał na obrzeżach naszego układu słonecznego. Te badania mogą zmienić naukową narrację dotyczącą geologicznej ewolucji Plutona i poprawić nasze zrozumienie podobnych ciał niebieskich w odległym układzie słonecznym.
Misja New Horizons nadal podróżuje przez Pas Kuipera, dostarczając istotnych danych, które pomagają naukowcom zrozumieć zewnętrzny układ słoneczny. W miarę postępów sondy badacze oczekują odkrycia kolejnych lodowych światów do bliższego badania, potencjalnie pod koniec lat 20. XXI wieku lub na początku lat 30., co może jeszcze bardziej rozświetlić złożoną dynamikę tego odległego regionu.
Źródło: Universe Today
