Mgławica Oriona, znana również jako „Messier 42” (M42), to dobrze znany obiekt kosmiczny, ale nowe obrazy z Teleskopu Jamesa Webba (JWST) pokazują ten obłok gazu i pyłu w niesamowicie nowym i żywym świetle. Mgławica Oriona, położona około 1500 lat świetlnych od Ziemi w kierunku konstelacji Oriona, jest najbliższą dużą strefą formowania się gwiazd i przedszkolem gwiazdowym w naszym układzie słonecznym.

Obrazy z JWST, zebrane w ramach programu PDRs4All, mają ogromne znaczenie nie tylko ze względu na swoją piękno, ale także na zawartość danych, które pozwolą naukowcom badać chaotyczne warunki towarzyszące narodzinom gwiazd. Szczególnie interesująca jest struktura gazu i pyłu w dolnym lewym kwadrancie M42, zwana „Orion Bar”.

Gwiazdy powstają, gdy gęste obłoki gazu i pyłu zapadają się pod wpływem własnej grawitacji, tworząc protogwiazdę otoczoną kokonem gazu i pyłu. Protogwiazdy zbierają materiał, aż osiągną masę wystarczającą do zainicjowania fuzji jądrowej wodoru w hel. Proces ten definiuje gwiazdę głównego ciągu, jak nasze Słońce, które powstało około 4,6 miliarda lat temu.

Badanie mgławicy Orion jest skomplikowane, ponieważ różne procesy fizyczne i chemiczne oddziałują na siebie w strefach formowania gwiazd. W mgławicy Oriona bombardowanie promieniowaniem ultrafioletowym od młodych, gorących gwiazd tworzy struktury, takie jak Orion Bar, który jest krawędzią dużej bańki wykutej przez masywne gwiazdy.

JWST pozwala badaczom nie tylko zobaczyć strukturę Orion Bar w niespotykanej dotąd szczegółowości, ale także analizować widmo światła, które ujawnia, jak zmienia się jego skład chemiczny. Dzięki temu zespół PDRs4All może badać zmiany temperatury, gęstości i siły pola promieniowania w Mgławicy Oriona.

Detekcja ponad 600 sygnatur chemicznych w widmach Mgławicy Oriona może znacznie poprawić modele regionów fotodysocjacji (PDR). Zespół PDRs4All rozwiązał także problem z wcześniejszych obserwacji, gdzie nie wyjaśniono dużych wahań emisji pyłu w Orion Bar. Dzięki danych z JWST okazało się, że te wahania są wynikiem procesów destrukcyjnych wywołanych promieniowaniem od masywnych młodych gwiazd.

Badanie ujawnia także emisje z dużych cząsteczek węglowych, znanych jako policykliczne węglowodory aromatyczne (PAH), które są jednymi z największych rezerwuarów węgla w kosmosie. Ponieważ życie, jakie znamy, opiera się na węglu, badanie PAH ma ogromne znaczenie dla zrozumienia istnienia życia na planetach wokół młodych gwiazd.

Zespół badawczy opublikował swoje wyniki w serii sześciu artykułów w czasopiśmie Astronomy & Astrophysics.

Źródło: Yahoo News