Super symetria odegrała kluczową rolę w rozwoju teorii strun, która zaczęła się w latach 60. jako próba zrozumienia siły jądrowej. Początkowe wersje teorii strun nie przynosiły jednak spodziewanych wyników, m.in. przewidywały istnienie tachionów, czyli cząstek poruszających się szybciej niż światło.

W latach 70. fizycy odkryli, że teoria strun może opisywać więcej niż tylko siłę jądrową. Okazało się, że struny mają ogromne napięcie i zwijają się w najmniejsze możliwe objętości, co pozwala im na różne wibracje, odpowiadające różnym siłom, w tym grawitacji.

Kluczowym odkryciem okazała się super symetria, która zakłada, że każda cząstka przenosząca siłę (jak fotony czy gluony) ma swój super symetryczny odpowiednik w świecie cząstek budujących materię (jak elektrony czy kwarki). Ta symetria manifestuje się jednak tylko przy ekstremalnie wysokich energiach.

Dzięki super symetrii teoria strun mogła połączyć świat bosonów (cząstek przenoszących siłę) z fermionami (cząstek budujących materię), rozwiązując problem tachionów. Pod koniec lat 70. teoria strun zaczęła oferować potencjalne wyjaśnienie dla wszystkich cząstek i ich wzajemnych oddziaływań, a także kwantowe rozwiązanie dla grawitacji.

Źródło: Universe Today